klik op de kleurvlakken

strec

strek

streck

Koop werk van andere kunstenaars.

Op het eerste,  naar mijn mening,  echte vogelfestival wilde ik een schilderij van een vrouw kopen, die haar boerderij in een storm had geschilderd. Je voelde jezelf in bed liggen in deze boerderij en de storm langs horen gieren als je er naar keek. Het was voortreffelijk afgebeeld. De geweldig hoge lucht en de stroming hiervan. Zeer onconventioneel en doorleefd. Ik vroeg haar waarom ze dat verkocht. Dat wist ze niet en ook niet of ze dat wel wilde, maar ik moest nog eens langskomen na het festival. Dat heb ik gedaan. Ze wilde het niet kwijt. Dus kocht ik wat anders.

Blijkbaar wilde ze het inderdaad niet verkopen. Ik vond het wel leuk om eens te kijken in haar boerderij en beloofde voor de grap regelmatig naar "de storm" te komen kijken. Dat kon ze wel waarderen.

Publiek is bedreigend?

Het tegenovergestelde van het vorige namelijk, dat publiek inspirerend is. Ja, daar zit iets in. Publiek kan namelijk beide zijn. Nu is het mogelijk om heel rustig te leven in Nederland als je je behoorlijk aan de wet houdt.

Maar geslaagde kunstenaars doen er goed aan zich te beschermen. Ik heb nooit werk in huis, want dat geeft veiligheid en verkoop het zelf niet. Dat laat ik door een gallerie doen die niet in Nederland gevestigd is. Waarom, wel Nederland blijkt behalve het landje van de grootste kunstenaars ook het landje van de grootste kunstroof te zijn. Overigens wordt hier ontzettend veel over gezwamd, iedereen die schildert heeft wel een kunstroof gehad. Geloof je het echt? Ik geloof er geen woord van. Tot nu toe kan ik veilig over straat lopen, wordt nauwelijks of heel vriendelijk aangesproken en kan rustig boodschappen doen. Wel  heb ik er rekening mee moeten houden, dat familie en vrienden hun privacy krijgen. Behalve degenen die hun uiterste best doen om dat vooral niet te krijgen. Die krijgen dan op een dag een paar aardige agentes op bezoek, die willen weten wat het probleem is. Er is zo iets als Amsterdamse folklore, een vrouw die het niet meer ziet zitten, trapt een rel. Dan is het zaak zo iemand te kalmeren en dat kan vervelend zijn. Toch houden Amsterdammers van hun moeders want ze worden meestal wel geholpen en het probleem verdwijnt. Anders komt ze in het stadium waarin ze dus die aardige agentes op bezoek krijgt en dan krijgt ze een waarschuwing dat ze tegen zichzelf beschermd moet worden. Bewijzen, bewijzen, bewijzen zijn nodig en anders blijft het etiket: veroorzaakt eigen problemen.

Maar ik geef toe, er bestaat zoiets als publieksfobie. Alles wat groot is en boven de menselijke maat,  is angtaanjagend. Toch hangen mensen ondersteboven aan steile rotsen en gaan de ruimte in, waar ze niet horen en de diepte van de oceaan in, waar ze weinig overlevingskansen hebben. Dus werkt het verstand mee, en dat  moet wel. Publieksfobie is af te leren, al vind ik het wel erg sneu eerlijk gezegd, als iemand daar last van heeft en dan toch publiekelijk moet optreden. Daarom neem ik meestal de moeite om mensen duidelijk te vertellen hoe er mee om te gaan.  Opeens kun je niet meer overal wonen en  naar toe gaan. Of mondjes maat. Een eigen huis met tuin krijgt een grote heg of een paar flinke bomen, die het zicht belemmeren.

Nadat alles uitgelegd is, geef ik de gelegenheid om te komen klagen als men last heeft door mijn werk. Is dat nog niet voldoende dan neem ik aan, dat men met een flinke portie aandacht en belangrijkheid beloond wil worden. Er is er maar een bij wie ik dat inderdaad gedaan heb en dat was mijn moeder. Dat was ze wel waard en de rest vind ik volwassen genoeg  om hier mee om te kunnen gaan.

Leer je opponenten kennen.

Misschien krijg je in de loop van de tijd een tegenstander, die jou absoluut niet ziet zitten. Dan is het verstandig om zo iemand eens te leren kennen. Is er een goede reden voor dit gedrag?  Zit je elkaar echt in de weg, of is het gewoon dom geklets? De man of vrouw maakt uitstekende reclame voor je en is als zodanig onbetaalbaar. Wees niet onder de indruk of maak een onverwachte geste. Soms wil iemand iets anders dan je denkt: bewonderd worden of jouw rol overnemen. Wees dan brutaal en stel voor dat eens te doen. Wie weet wat voor effect het heeft.

Met personen is dit vaak wel op te lossen. Lastiger en echt veel lastiger wordt het als je merkt, dat het zogenaamde establishment je niet ziet zitten  Geloof het of niet, maar datzelfde establishment promoveert kunstenaars en groepen die in hun kraam te pas komen en zich daar dan ook braaf naar gedragen. Het kan zeer absurd zijn, om te ontdekken hoe weinig zulke mensen feitelijk aan hun bekendheid hebben gedaan, maar simpelweg de vaandeldragers van een of andere autoriteit blijken te zijn. En nog absurder als je de resultaten ziet: op een tentoonstelling van vogels hangen uitsluitend schilderijen van  balletdansers en voorvaderlijke maskers. Heel mooi hoor, maar zo'n organisatie valt wel even door de mand.Ze steken dus geld in mensen die niets te maken hebben met het onderwerp en waarom? Het moet publiek trekken? Of geld in het laatje brengen? En wat doe je dan, als je daar niet bijhoort? Dan draai je de rollen eens om. Speel voor opponent, dat geeft uitstekende resultaten, want je hebt laten zien op eigen kracht een publiek te verwerven. Dat is heel wat overtuigender.

En als je daar een hekel aan hebt? Dan doe je het dus niet en blijft klagen. Er is overigens een heel grote categorie kunstenaars die hier helemaal buiten vallen. De regionale groep heeft vaak een plaatselijk publiek die  hun werk waardeert, bescheiden maar geliefd en het is niet onverstandig om daar bij te horen. Al zul je dan veel moeite moeten doen om tot een bloeiend bedrijf te komen.  Vaak zijn ze erg goed en is het gewoon jammer dat er altijd een groep machthebbers de boel moeten overschreeuwen.

Zorg zelf voor de juiste roddels.

Hoe je het ook probeert, er wordt altijd geroddeld. En dat hoeft niet erg te zijn, als je het zelf in de hand houdt.

In het begin van mijn loopbaan werd ik lid van een kunstenaarsvereniging. Al bij de eerste bijeenkomst kreeg ik allerlei tragische verhalen te horen.  Die hoorde ik liever niet en ik wist meteen dat ik op een dag erg onvriendelijk zou gaan reageren. Er waren daar veel profeten met de verkeerde profetie. Om mezelf en anderen een geweldige driftbui te besparen, beëindigde ik dus het lidmaatschap na twee bijeenkomsten.

Prompt daarop kreeg ik een fantastische roddel over hoe ouderwets ik was en dat ik helemaal uit de tijd was met mijn werk. Geen probleem, dat was tenminste iets. Meteen kwam er een reactie van andere mensen, die het juist leuk vonden dat ik oude technieken toepaste op een hedendaagse manier. Ik was in de zevende hemel. Dit mocht nog jaren doorgaan.

Publiek geeft inspiratie.

Aandacht van publiek is van wezenlijk belang voor het werk. Publiek heeft ook inbreng in mijn werk. Het brengt mij op ideeen en dat is niet vanwege een goede verkoop. Mensen  die je werk waarderen, voegen er iets aan toe.Dat is een uitspraak van Mick Jagger en ik kan dat in alle toonaarden bevestigen.

Wat geeft je inspiratie

Als de omstandigheden  rustig genoeg zijn, om je aan het werk te wijden dan heb je iets voor elkaar gekregen.

Er zijn  mensen die  houden van veel spannende relaties en anderen helemaal niet. Tot de laatste categorie hoor ik in ieder geval. Met alle respect, maar hoe saaier hoe liever. Ok, daar is wel wat op  af te dingen, maar ook ik vond tenslotte wel wat ik graag had. Nee, gooien en smijten met deuren was er niet bij. Met mijn verstand kom ik een stuk verder en heb uit ervaringen wel de nodige conclusies getrokken. Het is niet onaangenaam om wat ouder te worden, want ook dat geeft rust. Sommige mensen vertelde ik ronduit, dat ze beter weg konden blijven. Het is zinloos om iets te proberen, ik kan het toch niet waarderen. Daar staat tegenover dat een goede vriendschap altijd welkom is. Ook relaties zijn niet absoluut, die zijn er in vele maten en soorten.

Relaties geven mij geen inspiratie en het huishouden ook niet. Ze zijn voorwaardes voor een prettig leven, dat wel. Maar kunst kan ik er niet van maken. Dus zocht ik naar zaken, waar ik dat wel van kan en dat blijkt hoofdzakelijk de natuur te zijn. Dus geen portretten of naakten of scenes uit het mensen leven of zelfportretten.  Hoofdzakelijk natuur en dat werkt. Merkwaardig genoeg krijg ik meestal de meeste belangstelling voor zelfportretten, en die maak ik bijna nooit. De natuur krijgt niet veel belangstelling, dus is er maar een kleine groep die er geld voor over heeft. Ook die beperking was lastig.

Een goed voorbeeld

Toen ik zo'n twintig jaar was, had ik een goede vriendin die zangeres was. Ze was pas gescheiden en op zoek naar een nieuwe man. Nu ging dat nogal ruig eerlijk gezegd. De heren kwamen op de thee en als ze zich niet gedroegen zoals gewenst was, schoven ze het smalle halletje door en hoorde je een flinke klap van de buitendeur. Tenminste dat was een van de manieren waarop er gereageerd werd. Nu, dat was in ieder geval duidelijk. Ik gedroeg me zeer bescheiden en was in het begin diep onder de indruk, maar naderhand vroeg ik me toch wel af, waarom ze zo hard kon zijn. En wat het voor groep was tegen wie ze dan blijkbaar zo hard moest zijn. Ze wilde in ieder geval een kunstenaar met goede manieren. Deze vrouw was toch erg belangrijk voor mij, want ik heb wel degelijk geleerd mijn grenzen heel duidelijk te laten zien.. Bovendien hielden de theesessies nooit op. Mmm, merkwaardig. Een keer kwam ze thuis met het verhaal, dat ze sjans had met een lokaal bekende popster. Maar die had geen kans. Jammer genoeg raakte de vriendschap uit door een of andere sukkel uit Engeland, die het presteerde om eens belangstelling voor mij te vertonen. De man begreep er niets van, hopeloos zo'n type. Ik hield me immers niet voor niets op de achtergrond.

Die lokale popster is mijn verdere leven lang een goede vriend gebleven. Het was duidelijk dat hij zich interesseerde voor "zijn " mensen.  Daar had ik een andere indruk van dan mijn vriendin.

Zoals ik al eerder vertelde heb nogal wat van vrienden geleerd, die zijn dan ook onmisbaar.

Waarom krijg jij zoveel aandacht?

Het klinkt mij nog in de oren, het begin van het succes: omdat ik anders geen rooie cent verdien en men blijkbaar kwaliteit kan waarderen. Soms is het echt wel sneu voor iemand die jaren geploeterd heeft en tenslotte zoiets moet zeggen. Maar wat wil je dan en wie ben je dan eigenlijk? Waarom wil je het dan?  Het was Sting die tegen zijn zoon zei: Als je er tevreden mee kunt zijn alleen voor je hond te spelen. Ja,die hond is wel tevreden, maar voor velen wordt het een bittere ervaring. Tenminste als je jezelf niet wil leren kennnen.

Ieder beroep heeft publiek en er zijn beroepen die een onverwacht publiek hebben: boekhouders bijvoorbeeld zijn mensen wiens kontakten vele klanten, bedrijven en andere boekhouders omvatten. Ze hebben veel te vertellen in een bedrijf en mogen iedereen op zijn kop zitten en vertellen hoe zich te gedragen. Ongelooflijk maar waar, boekhouders houden niet alleen hun boeken maar een enorm publiek erop na en dat moet goed onderhouden worden.


Daarnaast zijn er voor iedereen mogelijkheden om zich te profileren via vakverenigingen, netwerken en clubs. Die geven de kans om een publiek te verzamelen. Bovendien kun je je laten kennen via internet tegenwoordig. En er zijn heel wat mensen die via het schrijven van artikelen in vakbladen een ware fanclub opbouwen.

Nee, ik ben er niet van overtuigd dat een boekhouder hetzelfde publiek moet hebben als een popster. Het is gewoon anders, dat is het verschil.

De redelijkheid van kritiek

Als mensen zich steeds tegen je  verweren, dan is er iets aan de hand. Waarschijnlijk zijn hun argumenten wel juist, maar zij zijn slecht in staat om hun problemen op te lossen. Erken de redelijkheid van de bezwaren,  maar eis dat iemand zijn probleem zelf oplost. Meestal is dat voldoende om het vervelende gedrag te stoppen. Ook ik heb regelmatig te horen gekregen dat ik iemands succes in de weg zat, soms moest ik ronduit toegeven dat dat waar was, maar dat het niet opzettelijk gebeurde. Na dit erkend te hebben, scheidden zich onze wegen. Was dat  niet genoeg, dan volgden er een paar vervelende discussies. Er zijn zaken, die ik kan doen en zaken die een ander moet doen. Een vriend van mij heeft het zover gebracht, dat er een verbod op staat om zelfs maar aan mij te denken. Ik kan alleen mijn eigen leven leiden of desnoods lijden, maar niet dat van een ander. En eerlijk gezegd begrijp ik zulke mensen niet. Meer egoisme kan in zo'n geval echt geen kwaad.

Wonen waar je je thuis voelt.

Een deel van het jaar woon ik in Zweden. Daar ben ik heel gelukkig, met een zonnestraal. Of een wandeling op straat. Het duurde lang voor ik uitgevonden had, waar ik me eigenlijk gelukkig voelde en waarom. Nederlands is niet slecht, maar het verleden speelde een te grote rol. Tenslotte herinnerde ik mij, dat ik als kleuter met een paar Zweedse kinderen naar school ging. Zij woonden in de bossen en hun vaders werkten  in de bosbouw. Zo kreeg ik midden in Nederland een deels Zweedse jeugd. Ja, als ik bij ze wilde spelen, moest ik door de bossen fietsen en dat vond ik best eng. Maar ik wist overal de weg. In de avond werd ik dan comfortabel in een Landrover naar huis gebracht. Ook herinner ik mij levendig hun moeders: söta mor (zoete moeder) zoals de Zweden het zeggen. Jawel. een van hen werd mijn söta mor. Ze was lief en mooi en ze luisterde naar mij en ik mocht ook beslissen wat er moest gebeuren. Dat was een heel bijzondere ervaring voor mij, dat de vrouw deed wat ik wilde. Pas jaren later realiseerde ik mij, dat de achtergrond hiervan een bittere noodzaak was. Als kind moest je je kunnen redden en mocht je in de bossen verdwalen, dan moest je wel je eigen beslissingen  kunnen nemen. De sfeer was zeer hartelijk.          

De eerste tijd dat ik door Zweden zwierf, vond ik het de hemel op aarde. Er zijn veel Nederlandse mensen die dat vinden en er niet meer weggaan. De vrouwen waren vriendelijk en de mannen bijzonder charmant. Ik was ieder keer perplex. Niks stug, niks zwijgzaam. Ze stonden op straat te wachten om een praatje te maken. Blijkbaar was mijn Zweedse jeugd van me af te lezen.

De chaos uitbannen is heerlijk.

Het kost moeite maar je emoties onder controle houden is wel nodig als je elke dag aan het werk wil zijn. Lekker sentimenteel zijn, is er niet meer bij. Jammer maar het standaard idee van de emotionele kunstenaar kun je beter vervangen,  door de chaos uit te bannen. Een vriendin van mij die cello speelt, heeft mij het goede voorbeeld gegeven. Ik heb er versteld van gestaan, hoe zij in de morgen opstaat, als het ware een paar geestelijke oefingen doet en ze is weer in het gareel. Akelig, teleurstellend want we moeten allemaal op Van Gogh lijken? Dan beschrijf ik Van Gogh op mijn manier en begint hij op mij te lijken  De man had gigantisch veel zelfdiscipline.Veel en veel te veel. En hij trainde zichzelf daarin, zo fanatiek als hij dat kon doen.

Hoe je dat doet, de chaos uitbannen? Wel verschaf jezelf een paar aardige vrienden,die daar goed in zijn en doe het na. Ik moet erbij zeggen,dat ik heel wat voor mijn kiezen kreeg voor dat ik dat kon, maar het restultaat bevalt goed.En wat gebeurt er nu met al die emoties? Geen idee. Ze zijn er niet.Blijkbaar is het mogelijk ze onder controle te houden. En dus werkt het beter en is de dag leuker om te beginnen.

Het nadeel is misschien dat ik weinig  tijd meer besteed aan sentimenten van anderen. Prima als iemand eens  een nuchter argument heeft, maar bij manipulaties stuur ik mensen weg. Er is geen ruimte voor naiviteit meer, soms zoek ik dan iemand anders op, bij wie  men  terecht kan en dat is dat. Vaak komt het neer op: jij moet voor mij zorgen en dat gaat niet meer. Zoals ik al vertelde, is er geen ruimte meer voor naiviteit. Daar beoordeel ik mensen zelf op. Wie problemen nodig heeft, zal ze wel tegen komen. Ongetwijfeld.

Mogen mensen je kennen of heb je liever een fake?

Hoe presenteer je je vanaf het begin? Blijf je jezelf en zeg je alles wat je denkt? Of wil je flink geld verdienen en maakt het iedereen naar de zin? Er zitten nogal veel mogelijkheden tussen deze twee. Persoonlijk koos ik voor het eerste en merkte al snel dat daar arstistiek heel wat tegenover gezet moest worden. Dat gebeurde dan ook op artistiek gebied. Het was als het ware opboksen tegen een heleboel vooroordelen. Lekker jezelf zijn met een lege portemonnaie valt behoorlijk tegen.  Maar een lege maag was het toch nooit. Uiteindelijk vond ik het leuker om een ballon,briefje of lapje aan mijn deur geplakt te vinden van iemand die mijn werk waardeerde, dan een uitnodiging van een politieke partij. Gallerien meden mij als de pest, ook omdat ik hun geld vroeg inplaats van zij mij. Tenslotte besloot ik de gevolgen van al deze eigenwijs heid te accepteren en zelf  alles in de hand te houden. Dat gaat goed.

Nee ik heb nooit een mening hoeven recht zetten en mensen teleurgesteld. Dat niet. Maar er zijn mensen die kiezen voor iets anders en dan volgt de teleurstelling toch wel. Dan mijden mensen je ook als de pest. Het hoort er gewoon bij. Misschien is gematigdheid verstandig, maar dat moet je dan wel willen en kunnen..

De weg van de minste weerstand, de mantel der liefde en de doofpot zijn hogelijk aanbevolen.

Alle bovengenoemde zaken hebben een slechte naam. Ten onrechte, want ze zijn handig te gebruiken om onnozele zaken de juiste plek te geven. Ja, dat is puur strategie, maar ook dat werkt. Hoe minder aandacht eraan onzin wordt besteed des te beter. Aardig zijn is een probaat middel om vervelende kwesties op te lossen of mensen met een te groot ego te kalmeren. Zodra iemand te veel last heeft van een overdreven mate van menselijkheid zal ik dit rustig toepassen. En humor blijkt ook een geweldig wapen te zijn.

Het is jammer maar in een carrière als kunstenaar moet je je  kunnen verdedigen en dat blijft altijd zo. Toen ik eraan begon, hoorde ik bij de verlegen, bedeesde en stille types. En heb ik heel wat afgehuild op de schouders van mijn ouders. Geen mens die het nog gelooft.  Ik heb mezelf dan ook vele malen afgevraagd waarom ik niet zo kon blijven. Nee, het ging niet. Voor een deel is dat op te lossen met de juiste presentatie. Maar daarnaast ontwikkelde ik mijn talenten meteen als een wapen in de strijd. Vrouwelijke zachtheid, geweldig je snoert iedereen de mond. Van mijn zuster leerde ik dat begrip tonen, voor welke zot dan ook, uitstekend werkte. Het klonk allemaal zo verstandig. Oneerlijk? Persoonlijk zeg ik dan liever, dat ik het een zot vind, maar dat wordt niet geaccepteerd. Tact, tact en nog eens tact en vooral stop nooit met glimlachen. Wie heeft dat nog meer gezegd?  Moet ik echt zoveel zeuren over onnozelheden?  Wel besloot ik al vanaf het begin, zeer kritisch te zijn wat betreft de mensen met wie ik in mijn privé leven omging. Geen haaibaaien alsjeblieft. Die zijn er wel genoeg buiten. En een ding leerde ik nooit af. Ik ben veel te eerlijk. Tja.............

Geen professionals

Dat hoor ik heel vaak. Wie in de kunst of de entertainment werkt, werkt niet. Dacht je? Dat vind ik de grootste vergissing. Er wordt vreselijk hard gewerkt.  En aangezien vele mensen mij gesteund en geholpen hebben in minder gezellige tijden, geef ik ze een stevige handdruk. Dat was het waard. Vandaar deze site.

De regels van volwassenheid zijn nog onbekend

Als mensen heel jong zijn, zijn ze ook vaak socialer en liever. Dat kan in hun nadeel zijn. Meestal vinden mensen ze heel leuk en zoeken ze graag op. Maar in het werk gelden andere regels. Collegialiteit houdt nog niet in, dat je alles weg moet geven. Persoonlijk heb ik liever een paar van die  zachte doetjes om me heen, ze zijn meestal talentvoller en intelligenter. Daarom kunnen ze beter met mensen om gaan. Wie minder tallentvol is, moet harder schreeuwen.  En o, wee als je in zo'n groep terecht komt.

Het is wel jammer als jonge mensen met al hun goede wil, uitgebuit worden. Maar dan weten ze het voor de volgende keer.

Opzij, opzij iedereen staat mij in de weg.

Sommige artiesten ontwikkelen een houding van: iedereen staat mij in de weg. En zo gedragen ze zich dan ook. Soms met goede resultaten. Maar ook daar wordt een flinke prijs voor betaald. Ik kan me het verhaal herinneren van Christina Aquilera die in een nachtclub uitgejouwd werd, waarna het publiek de zaal  verliet. Dat was in haar woonplaats. Mensen hadden een vreselijke hekel aan haar. Ze won immers alles en men vond dat ze te weinig ruimte gaf aan anderen om ook eens te winnen. Ja, ondanks dat deze kritiek misschien waar was,vroeg ik me af waarom anderen dan nooit wonnen. Ze deden toch mee met de audities en wedstrijden?  Was er iets mis mee om op de tweede plaats te komen of een volgende keer zonder Christina mee te doen? Toen ze Brittney Spears leerde kennen werden ze dikke vriendinnen. Dat kon dus ook. Brittney was van haar kaliber, maar stond er ook voor open. Het is maar hoe je het bekijkt. Er word ook ontzettend veel gezeurd over zulke mensen die de top bereiken.  De wereld vergaat er niet van en er blijven altijd genoeg mogelijkheden over voor anderen.

Ik heb eens een lastige danseres een geweldige promotie bezorgd, waardoor ze bij mij uit de buurt bleef. Ze had het zo druk met optreden,dat ik haar maandenlang niet zag. Zo kon ik ongestoord met de mensen omgaan,waar ik mee wilde omgaan. Tot haar baas het in de gaten kreeg en hij argwanend werd. Hij zette mij de deur uit, maar ik stond te lachen in de steeg, waar de school op uit kwam en ging terug. Daarna nam ik les bij deze mooie vrouw en maakte haar de complimenten die ze verdiende.  Ik gaf haar baas gelijk, maar de uitvoeringen waren voortreffelijk, waarna hij erom kon lachen. De dame in kwestie begon een relatie met hem. Ook voortreffelijk, daarvoor kwam ik er beslist niet, maar ik ging uit met zijn vrienden. Dat mocht ook niet, maar ik heb zelden zo gelachen,  zo gelachen. Toch moet ik zeggen dat  ik er een leuke tijd had. Hoe ongelooflijk het ook klinkt. Het was een dynamische tijd.  Ik zou zo weer terug willen, hoe vreemd het ook klinkt. Jammer genoeg bestaat die groep niet meer. En een ding was zeker, haar baas mocht dan nog zoveel mooie dames om zich heen hebben, hij  hield echt van mij en lachte er net zo hard om.

Ik vind het vreselijk onverstandig om teveel met anderen bezig te zijn. Het lijkt net of zij belangrijker zijn dan je eigen talent. Wie gaat er nu zijn leven aan anderen wijden, als je zelf zo'n mooi talent hebt. Dat slaat nergens op.  Misschien hebben die meer talent, tja en wat dan nog. De wereld zit er vol mee. Ze moeten er zelf mee worstelen, dat hoeft iemand anders niet te doen. Bovendien, hoe bezorgder je bent, des te meer succes bezorg je ze en dan loop je te klagen dat ze niet aan jou denken. Nee, dat heb je ze dan geleerd. Hoe meer aandacht je eraan besteedt des te meer geef je toe dat je ze veel beter vindt. Wel, dan heeft iedereen ook alle reden om voor iemand anders te kiezen. Ik vind het kunstenaars egoisme nog niet zo gek. Als je maar weet hoe je buiten je atelier moet  gedragen.

Geen ellende

Of dat allemaal zo onoverkomelijk is, ligt aan jezelf. Vrienden zijn gemakkelijker te vervangen dan familie. Familie is namelijk uniek en daardoor blijft het pijnlijk. Zelf heb ik het in ieder geval gebracht tot een compromis. Ik zie ze af en toe, dan is het gezellig en verder laten we elkaar met rust. Alle andere zaken doen we onafhankelijk van elkaar. Het verleden is voor mij wel anders te interpreteren dan de meeste mensen denken.

Ik zeg dan voor een bijeenkomtst zoiets als: jullie zijn vreselijk, maar ik kan er niet buiten. Dat is de waarheid, ik wil gewoon een maal paar jaar tegen al die rotkoppen aankijken". Dan wordt er om gelachen. Meer vind ik het niet waard.  Zijn er nog meer mensen die zulke vreselijke ervaringen hebben, dan mogen ze dat wat mij betreft aan mij schrijven.  Het is altijd de moeite waard. Voorwaarde is wel, dat het ook nog goed afloopt. Dat in ieder geval. Het word niet gepubliceerd.

Kunstenaar worden is volwassen worden.

Een veel gehoorde klacht bij een nieuw gestart bedrijf is vaak: mijn vrienden nemen het niet serieus. Alleen je vrienden? Dan valt het wel mee. Bekijk jezelf eens in die vriendenkring. Is het de eerste keer dat ze je niet serieus nemen of komt dat meer voor? Ben je het lieve jongetje of meisje die altijd voor een boodschap gestuurd kan worden? Is er een dominant type, die altijd haantje de voorste was en nu van zijn plaats gedrongen wordt? Helaas, dan begin je dat nu te merken. Groeien gaat van au. Dus schreeuw heel hard en groei.

Mogelijke oplossingen:  schreeuw inderdaad eens tegen zo iemand. Laat het vooral horen hoe het met je gaat en lach om de reactie.
De tweede is iemand eens flink uitlachen, hoe komt hij of zij erbij dat het niet goed gaat!!

Blijft iemand beledigd weg, wel dan zou ik in mijn handjes wrijven. Wat een opluchting en vertel vooral dat je hebt staan schudden van het lachen. Het gaat erg goed met je. Pijnlijk, ja dat is het dus.

Ouderwets maar bruikbaar: het grote voorbeeld

                                                        

Er zijn genoeg geslaagde artiesten die als voorbeeld kunnen dienen, het is dan ook goed om je eens in hun jeugd te verdiepen.

Neem Madonna of Freddy Mercury of Picasso.
Madonna zorgde als kind voor het gezin waar ze uit kwam, een sterke vrouw die het ook redde in de wereld. Het kontakt met haar familie bleef wat moeizaam. Vaak is dat zo. Dat overkwam Freddy Mercury ook:  hij groeide op in een gezin met veel broers die hij volgens mij nooit meer terug zag. De man had een zorgeloze jeugd. Ook dat verhaal is bekend. Picasso was een verwend kind, maar merkwaardig genoeg is dat in zijn voordeel geweest. Hij kreeg alles zoals hij dat wilde, dat was hij immers gewend. Dat zijn gezin daar minder blij mee was, weten we inmiddels. Daar hadden zij ook veel redenen voor.  Je ziet hoe bepalend een jeugd kan zijn voor iemands succes, maar niet absoluut.  Er zijn genoeg voorbeelden van mensen die zich uit de ellende opwerkten, dat komt ook voor.
Voor succes wordt  een prijs betaald.  Hoe sneller het succes des te groter de prijs.  Toch zijn deze weerstanden belangrijk om te peilen hoe het met je gaat. Daarover meer in een volgend stuk.

Test je zelf: kun je denken als een VJ?

 Wie kunstenaar wil worden, doet er goed aan zich voor te bereiden op het succes. Op deze blog zal ik een aantal ervaringen vertellen, die de meeste kunstenaars meemaken. Waar om te lachen of te huilen is.

Mijn eerste tip is: blijf vooral jezelf, ook als anderen denken dat dat niet zo is. Ook al ben je nog zo origineel, iedereen is een kind van zijn of haar tijd en dat zul je merken. Krijg je succes, dan is dat een opsteker, maar al heel snel komen de verwijten dat je iemand imiteert, al hoeft dat helemaal niet zo te zijn. Bereid je maar meteen voor op een grote teleurstelling: kunstenaars zijn minder origineel dan het lijkt. Er word enorm geïmiteerd en nagedaan. En over gestreden. Toch zijn daar wel manieren voor om mee om te gaan. Krijg je je eerste  succes, dan krijg je ook je eerste ruzies. Vrienden en familie  en helaas ook vaak partners zijn dan meestal de ergsten. Jammer, maar zo is het. Ook daar zijn wel oplossingen voor te vinden. Mensen houden in het algemeen niet van veranderingen ten goede of ten kwade en als je daar begrip voor toont, dan wordt het meestal wel minder. Ook zij moeten wennen aan succes; is dat eenmaal zover dan willen ze niet anders meer. Val vooral niet terug naar de periode dat je begon, want dan raken ze weer in de war. 

Ik heb eenmaal een VJ op TMF  heel opgewekt horen lachen, dat hij al die dingen geweldig vond. Kijk dat is de juiste mentaliteit. Als je van deze ellende houdt en het kunt zien als behorend bij succes dan ben je de juiste persoon voor het vak en dan kun je er alleen nog maar plezier eraan beleven.