Van de prins en het kwaad weet ik alles

Soms krijg je een vererende opdracht van boven. Een of ander hoger geplaatst persoon kan zijn zaken niet meer aan. Dan mag jij dat doen en verder voor  de gevolgen opdraaien. Wat leuk.  Ik zou er maar erg diep over nadenken voor je daar aan begint. Over het algemeen is het namelijk  rampzalig en mag jij de brokstukken bij elkaar gaan vegen. Succes toegewenst. Inspirerend is het in geen geval. Ook niet als je nee zegt, want dat blijft je dan een flinke tijd achtervolgen hoe verstandig en terecht je weigering ook mag zijn geweest. Mensen zijn teleurgesteld en juist dit soort types zijn niet gewend teleurgesteld te worden. Wat jammer nou. Ik heb zeer succesvolle mensen hierover zien struikelen, soms tot mijn grote spijt.

Het beste is om te zeggen, dat je het te druk hebt. Dat kan er dan nog mee door. De kans is groot, dat hierna iedereen je komt vertellen dat je waarschijnlijk niets kunt: zeg dan zoiets  als: ik kan uitstekend patat eten en ook in de lucht staren, maar wat ik vooral goed kan is zorgen dat ik van prinsen en het kwaad wat ze meebrengen geen enkele hinder ondervind, daarin ben  ik expert.  Heeft u misschien nog een advies nodig?

Zorg zelf voor je imago II

Het is leuk om zelf te kunnen bepalen wie je in andermans ogen bent.  Ik heb ooit veel succes gehad, door voortdurende het tegengestelde aan te tonen van wat een bekend persoon probeerde te verkopen over mij.
Zo zou ik een ernstig tegenstander van het Engelse koningshuis zijn, tot mijn eigen grote verbazing.  Mensen die mij ternauwernood interesseerden en waar ik nooit iets mee te maken had.  Nu weet ik dat het koningshuis in Engeland  nogal ter discussie staat, maar dat beschouw ik als een aangelegenheid van de Engelsen. Dat kunnen ze zelf wel oplossen.  Zolang ze niet en masse staan te demonstreren voor het paleis valt het volgens mij nogal mee.

Een bekende zanger poneerde mij of deed alsof ik een tegenstander was en ik poneerde mij zelf als volslagen gedesinteresseerd in hem.  Dit tot grote hilariteit van velen. Op deze manier bleef het duidelijk.  Het artistieke resultaat mocht er overigens wel zijn, dat was bepaald de moeite waard. Ik heb jarenlang smakelijk gelachen.  De man bleef zijn best doen. Geweldig. Het werd een fantastische samenwerking, helemaal naar mijn smaak.

Verantwoordelijk voor je eigen informatie.

Het is erg in trek om schoten voor de boeg te geven. Dat wil zeggen: een praatje rondstrooien waardoor iemand zich gedwongen voelt om het tegenovergestelde aan te tonen.  Dat zou wel eens vervelend kunnen worden. Er worden klachten ingediend en je kunt je excuses aan komen bieden. Dan laat je zien wie je bent.  Ik haal daar mijn schouders over op.  Het is een opvatting die ik niet deel en ik ben niet te manipuleren.  Wie kan aantonen schade te leiden mag komen klagen, maar niet door eigen dom gedrag.

Je bent altijd zelf verantwoordelijk voor de informatie die je hebt en de overheid kan je daarbij helpen als het om een zeer ernstige aangelegenheid gaat.   Zorg dat je de juiste weg weet en verval niet in kinderachtig gedrag.  Wie moet er allemaal voor je zorgen en je op  je kop geven, dat je je behoorlijk moet gedragen? Ben je niet tegen je eigen succes opgewassen en heb je behoefte aan iemand die je helpt?  Dan zoek je een vriend of een groep mensen met hetzelfde beroep. Die zijn er genoeg en daar kom je verder mee.

Iemand heeft je heel hard nodig, maar niet heus.

Eens heb ik drie lastposten de deur uitgezet. Ze konden nog langs komen als ze behoorlijk kwamen praten. Zij waren verantwoordelijk voor hun problemen en ik kon hooguit een advies geven. Nee, dat kon niet volgens hen, want dan leek het alsof ze het zelf niet konden.  Ahum.

Na een flink aantal jaren van ontzettend zelfmedelijden bleken ze hun zaken uitstekend aan te kunnen. Eentje heeft uiteindelijk toegegeven dat het een juiste oplossing was geweest. Dat was erg aardig.  Er was eindelijk weer eens behoorlijk contact en zoveel ruimte voor begrip  gaf een geweldige ervaring. Meer verwachtte ik niet.  Ze hebben wel allemaal erg veel veranderd in hun omgeving en daarbij werden drastische keuzes gemaakt. Zeer drastisch. Inspirerend is zoiets alleen achteraf., dan kun je er om lachen..http://www.youtube.com/watch?v=Doj_CGuKCKQ&feature=related

Last en last

Zodra ik kunstenaar werd, liet ik mijn familie weten dat ze bij mij moesten komen als ze last kregen van de bekendheid die ik verworven had. Wat valt nu wel of niet onder deze “last”?

Hinderlijke telefoontjes, ruzie en geroddel. Rellen trappen. Duidelijke vooroordelen.  Voortdurend aandacht besteden aan iemands familielid, kan ook nog. En wat niet?

Je eigen opvattingen: Het zou mensen storen dat je zo bekend bent, mensen zouden jaloers zijn.  Tja, jammer maar dit is pure nonsens. Alles moet bewezen worden en zelfs als er eens iemand jaloers zou zijn, betekent dat nog niet  dat je er last van hebt. Dat toon je dan maar aan. Jaloers zijn is dus altijd toegestaan zolang niemand er aantoonbare last van heeft.

Wat ik ook mee maak is het eeuwige: jij krijgt alle aandacht. Ook  dat is niet waar.  Dit valt onder gebrek aan professionaliteit. De aandacht moet gedeeld worden en wee degene die dit niet kan, die veroorzaakt de problemen zelf.  Wie succes wil hebben, doet er goed aan zich op het eigen werk te richten en zich niet te ergeren aan anderen. Anders zou je wel eens tot de conclusie kunnen komen, dat er wel verdomd veel anderen zijn.  Die bovendien wel  erg veel aandacht krijgen.  

Het zou de eigen positie versterken, als je kunt aantonen dat anderen jaloers zijn.  Mm, ik weet in ieder geval, dat ik altijd oplet tot in hoeverre iemand de aandacht kan delen en anderen hun succes gunt. Is dat niet zo, dan zoek  ik liever prettiger gezelschap.

Maar die klacht kan toch terecht zijn? Ja, als je in de buurt van een Britney Spears of een Mick Jagger gaat werken, weet je zeker dat je geen aandacht krijgt.  Maar zelfs dan ben je er zelf verantwoordelijk voor. Dat ben je namelijk altijd. Je afhankelijk opstellen is niet aan te bevelen. Ik heb al treurige voorbeelden meegemaakt van mensen die hun excuses en publik moesten aanbieden als gevolg hiervan. In feite zit hier namelijk de vraag in of iemand voor jou wil zorgen. Nee, dat willen of kunnen  de meesten  niet.

Er zijn ook bedrijven , dat alle aandacht besteden  aan deze zogenaamd "lastdragers".  Menselijk waren ze wel, maar erg kinderachtig.  Het moet je niet verbazen dat het imago van een bedrijf hier behoorlijk onder kon lijden. Jezelf serieus nemen is niet altijd mogelijk door  andermans ego te strelen.  Het resultaat was soms negatief: banen die opgeofferd werden ten behoeve van anderen enzovoort.  Jammer maar problemen van dat niveau worden geacht in de tienertijd opgelost te zijn, vind ik persoonlijk. Overigens vermeed ik altijd dit soort bedrijven, het was niet mijn cultuur.  En cultuur verschillen zijn niet kinderachtig, die kun je respecteren. Ook bedrijfsculturen. 

Wordt kwaad.

Geloof het of niet een woede bui doet de lucht opklaren. Ik heb de ervaring dat mijn administratie na afloop bijgewerkt is, mijn huis schoon, alle vuilniszakken weggegooid,  oude kledingkasten opgeruimd en alle kleden geklopt en gezogen.  Dat valt dan weer mee.

Overwin je kindergedragspatronen

Niet bepaald eenvoudig om te doen, wel erg effectief. Het blijkt namelijk dat kindergedragspatronen heel ouderwets aanleiding geven tot kinderachtig gedrag. Namelijk dat er misbruik van gemaakt word door anderen. Nu weet ik niet of je psychotherapie daar ook onder wil laten vallen. Ik vond het helaas niet altijd even geweldig. Het buskruit uitvinden is al gebeurt en als je niet van de -oog of -loog te horen krijgt wat je mankeert,  dan vertellen anderen het je wel.Dan hoor ik het liever van een specialist. Bovendien hield ik niet van groepstherapie, ik had zonder dat al genoeg problemen.

Ik  wilde alleen iemand voor mijzelf en alle theorieën over het delen van problemen legde ik naast me neer. Nee, dat wilde ik niet.  Het enige wat ik ooit zeer effectief vond, was een Rogeriaans therapie. Daarover heb ik wel eens gehoord, dat je uitsluitend gelijk krijgt. Tja, daar heeft een mens wel eens behoefte aan. Dus kreeg ik het naar behoefte en daarna ben ik ermee gestopt.

De hond van Sting.

Ziet je toekomst als kunstenaar er hopeloos uit, denk je? Draai dan een plaat van Sting en bedenk hoe iemand kan beginnen. er zit iets magisch in het kunstenaarschap en het feit dat je het aangedurfd hebt, zegt genoeg. Het is bepaald niet de weg van de minste weerstand. Ik heb ook wel eens iemand horen zeggen, dat hij kunstenaar werd omdat hij toch al mislukt was. Toen moest ik overgeven.  De kans was te groot dat deze persoon en ik alleen maar ruzie zouden krijgen en daarom ontliep ik hem. Het is wel waar dat kunstenaars niet van die goede leerlingen zijn op school. Creativiteit is wat anders dan volgzaamheid, toch kun je ook leren leren en het vele oefenen heeft mij bijgebracht, dat ik iets moet beleven voor ik er mee aan het werk kan. Maar dan breekt er een glorie tijd aan, ik kan niet meer  ophouden. Improviseren is altijd mijn sterke kant geweest en daar kan ik volop gebruik van maken.      

Nodig je vijanden uit en misschien je vrienden.

Het kan heerlijk zijn om een sabbat jaar te houden: je slaven vrij te laten , je schuldenaren vrij te maken van betalen en je vijanden uit te nodigen op een feest, waarbij ze alle bezwaren mogen vertellen. Geef ze groot gelijk en wens ze het beste. Vertel vooral dat ze nooit iets moeten veranderen, want dan kun je ze niet meer uitnodigen op jou vijandenfeest. Voelen ze zich genomen, ja dat is misschien wel zo,maar dat heeft blijkbaar voordelen. Komt er niemand op je feest? Wel, dan vertel je ze later, dat wie zwijgt in ieder geval toestemt en dat je dat heugelijk feit gevierd hebt.

Feng shui is aanbevolen

Een andere omgeving doet wonderen als je daar aan toe bent. Maar vergis je niet, wat je mooi vindt in een hotel bijvoorbeeld, hoeft helemaal niet geschikt te zijn voor je eigen omgeving.  Ik heb de neiging om mijn huis vol te proppen met habbekrats. Beeldjes. plaatjes enzovoort,maar het is eigenlijk een ramp. Ik houd helemaal niet van schoonmaken en opruimen. Dus begon ik op een dag mijn huis in te richten als een stuk minimal art. Hoe minder rommel hoe beter, hoe kaler hoe liever. Vreselijk? Nee, helemaal niet.Verdiep je maar eens in de inrichting van Japanse woningen, waar uitsluitend het meest noodzakelijke aanwezig is. wat een heerlijke rust geeft dat.. Het is natuurlijk mogelijk dat je vervolgens  een zeer verontruste buur op bezoek krijgt, die je een bankstel aanbiedt wat nog over is. Dan zou ik heel hartelijk lachen en zeggen dat dat erg aardig is. Mensen hebben soms geen idee aan welke patronen ze onderhevig zijn. Een van de leuke dingen van het toepassen van Feng Shui was dat ik er een Chinese kennis aan overhield, de man heeft een restaurant en toen ik hem een van mijn boeken liet  zien over Feng shui werd hij zo enthousiast dat hij bij mij aan de tafel kwam zitten en alles erover vertelde. Het bleek geweldig geheimzinnige elementen te bevatten, geweldig. En wat een inspirerende man is dat. Ik moet het helemaal doorleven, maar dat merk ik vanzelf zegt hij. Ja, dat is helemaal  iets voor mij.  

Jarenlang kwam ik binnen in huiskamers waar opzichtig een stereo installatie stond, het leek wel een altaar. daar zei ik niets van. Maar de mijne zat in een kast, die je open moest doen en daarna pas aan kon zetten. Mensen werden  daar erg zenuwachtig van en dan zat ik de hele avond te  lachen. Nee, ik ben er niet van onder de indruk. Sommige mensen komen dan niet meer, ze missen het altaar. Anderen verontschuldigen zich, merkwaardig genoeg.

Bestudeer een inspirerend mens of het tegenovergestelde.

Het is een bekend middel om het goede voorbeeld van voorvaderen te bestuderen, daar helemaal van op te peppen en het goede voornemen te koesteren om net zo voorbeeldig te zijn. Merkwaardig genoeg werkt het ook zo met mensen die je helemaal niet ziet zitten. Ik geef toe, dat je wel  tegen een  stootje moet kunnen als je dat doet. Wie vindt nu bijvoorbeeld Stalin leuk om te bestuderen? Nee, in een depressieve bui werkt het niet, maar in andere omstandigheden kan het aanleiding zijn tot veel goede ideeën of een betere waardering van de eigen omgeving.  Ik ken mensen die werkelijk niets liever lezen. Daarna voelen ze zich een stuk beter. Het is overigens verbazingwekkend hoeveel mensenkennis je opdoet door criminelen te bestuderen.  Hun gedrag is nog steeds  een deel van het mensdom. Het valt dan in ieder geval op welke zware eisen de maatschappij stelt om succesvol te leven.

Maak een inspirerende reis.

Kies een onderwerp wat je wilt bestuderen en besteedt er een vakantie aan. Dan kom je thuis met veel ideen.

Ik heb nog niet zo lang geleden een rondreis door Skåne in Zuid-zweden gemaakt om alleen de kerken te bestuderen.  In de grote steden ging dat uiteraard heel goed, maar om in de verafgelegen dorpjes te komen,was toch lastiger. Maar uiteindelijk bleek het vervoer goed te zijn en kon er overal uitgestapt worden. Natuurlijk zie je op zo'n reis veel meer dan het gekozen studie-onderwerp. Alleen al de dorpen op zich zijn de moeite waard.

Dit jaar ga ik iets soortgelijks doen. Ik maak veel foto's en tekeningen. pas als ik thuis ben verwerk ik ze in bijvoorbeeld schilderijen. Waarbij ik overigens goed oplet, dat het geen nageschilderde foto's zijn. Dat vind ik namelijk erg lelijk. Een camera heeft nogal een andere kijk op de zaak dan het menselijk oog. Dat laatste is voor mij bepalend.

Wel inspirerend.

Ondanks dat kan het zin hebben om eens mee te doen aan een maatschappelijke discussie of gebeuren. Toevallig heeft Neeltje Smit Kroes een commissie ingesteld, die de geldstromen via internet moet gaan regelen. Er zitten uitsluitend Engelse bedrijven in de commissie. Vreemd, heel vreemd.

Het vermoeden bestaat dat de geldstroompjes, geldsstromen moeten worden, naar banken en liefhebbers in Zwitserland. Maar dat ondermijnt natuurlijk een geweldige hoeveelheid inititiatieven, boeken, muziek en cursussen die verkrijgbaar zijn via internet. Het lijkt mij zinvol om een commissie in te stellen die kleine bedrijven als het mijne kan verder helpen, want er zijn heel wat internet ondernemers die zo beginnen. Er zijn betaalsystemen verkrijgbaar die eenvoudig en betrouwbaar zijn voor particulieren. Daar zal ik het op een andere plek over hebben.

Tijd voor het tweede: Bericht aan de regering deel 2.

Spannend zal het worden. En inspirerend.

Niet inspirerend.

Jammer genoeg zijn politici de minst inspirerende mensen. Hier in Nederland werd en wordt de Engelse koningin en haar aanhang aanbeden op een manier,  die ik ongekend vind. Terwijl  de Engelsen zelf steen en been liepen te klagen en beroemde muziekgroepen uit  elkaar gingen, omdat ze te destructief waren en te veel negatieve invloed hadden. Omdat ze zo graag met de koninginne-sekte meededen.Ik vermoed dat ze tenslotte door de regering opgeheven werden. Nu vlak voor de nieuwe verkiezingen in Engeland is er een geweldig enthousiasme te merken. Typisch dat Engeland zich bij Europa moest voegen om van de ballast uit hun eigen verleden af te komen.

Opmerkelijk is ook, dat landen die zich niets gelegen laten liggen aan de renaissance vorst uit Engeland in artistiek opzicht veel meer succes hebben. De Engelse koningin speelt geen rol in Zweden en Ierland, men neemt haar nauwelijks serieus daar. En dat is te merken. Popsterren breken internationaal door, schrijvers hebben internationaal succes. En er is geen invloed merkbaar vanuit Engeland.Vraag je maar eens af, waarom onze Anouk nooit doorgebroken is bijvoorbeeld.We volgend te gehoorzaam de Engelsen. Ze hoeven hier maar te kikken en te kuchen en iedereen springt in het gareel. Het is echt walgelijk. Tegelijkertijd verhuizen heel veel Engelsen hier naar toe omdat ze hun land niet meer zien zitten.

Ik stel voor dat wij hier op 30 april Koninginnendag houden en ook de Engelse koningin uitnodigen. Liefst met haar komplete veiligheidsdienst erbij, dan kunnen ze nog een paar beroerde maatregelen aankondigen. Daar houden Nederlanders toch zo van? Ik snap helemaal niets van een land, dat zegt overal vrijheid te propageren, maar intussen alles doet om zich aan een ander bestuur aan te passen.en dan nog wel een uit de Middeleeuwen.  Het is meer dan belachelijk. Wat de media betreft, moet ik zeggen dat TMF de zender is die zeer objectief is ten opzichte van Nederland. Ze hebben naar hun publiek geluisterd en geven werkelijk de artiesten een behoorlijke kans. Geen invloed merkbaar.

Nuchterheid overheerst

Als mensen last hebben van je bedrijf, kunnen ze altijd komen praten. Maar er moet een reden voor zijn, die aanwijsbaar is. Blijkbaar gaat het dan om vleierijen,  pogingen om bij iemand anders in een goed blaadje te komen. Soms kan dat   leuk zijn, maar dat  hoeft niet gebaseerd te zijn op de werkelijkheid. En uiteraard zijn er mensen die het heerlijk vinden als er gevleid wordt, dat kan natuurlijk. Ik heb in mijn leven mensen zogenaamd in bescherming moeten nemen, die zich beter konden redden dan ik het ooit zou kunnen. Of ik was opeens een bedreiging, al had ik me nog nooit een moment voor iemand geinteresseerd. Of was zelfs een fan. Dan weigerde ik pertinent daar aan mee te doen.Als iemand in een goed blaadje wil komen, dan zijn er wel betere manieren voor te vinden. Het risico bestaat namelijk dat de andere partij zich verdedigt en dan is het niet zo best. Helaas niet.  En het zegt ook erg veel over degenen die zo graag gevleid worden.

Jouw onderneming is een bedreiging.

Nog zo'n verhaal wat blijkbaar alleen vrouwen overkomt: als je succes hebt, gaat dat ten koste van anderen. Dat is gebaseerde op de veronderstelling dat vrouwen alleen maar klaar mogen staan en voor anderen zorgen. Een veronderstelling die flink achterhaald is inmiddels. Hele volksstammen vertellen je dat je je moet schamen omdat..... vul maar in. Toch kan het geen kwaad om flink aan je imago te werken in dat geval. Iedere kunstenaar heeft een goed doel. Vaak een maatschappelijk doel waar oprecht belangstelling getoond wordt voor het welzijn van anderen. Mijn doelen zijn dierenbescherming en bestrijding van analfabetisme. Uiteraard ligt dat in het verlengde van de onderwerpen waar ik mee bezig ben.

Tegenwoordig is het al veel gewoner dat een vrouw een eigen onderneming heeft. Ik woon in een  buurt waar ondernemingen bloeien en dat is erg prettig. Vrouwen doen daar inmiddels volop aan mee en dat is zeer stimulerend. Ik heb nog de tijd meegemaakt, dat het vreselijk gevonden werd als een vrouw iets ondernam. Met alle bijbehorende kletsverhalen. Maar dat is zo lang geleden, dat ik het me niet meer kan voorstellen. Gelukkig maar.

Bescherm je tegen beschermers.

Het klinkt zo aardig, zo zorgzaam en betrokken als iemand zegt je te willen beschermen. Maar heb je er zelf om gevraagd? Heb je het nodig? Is er iemand die je bedreigt, of is daar geen sprake van.?Wie en waarom moet er precies beschermd worden? Vooral vrouwen overkomt dit, sommige mannen maken er hun levenswerk van om je te beschermen en je tegelijkertijd aan alle kanten onderuit te halen. Ze zouden beter kunnen toegeven dat ze jaloers zijn of niet in de schoenen van een kunstenaar kunnen staan. Wat ze blijkbaar graag willen.

Schilderen van vlakken als bron van inspiratie.

Vlakken schilderen is voor mij een vorm van inspiratie opdoen. Veel schilders hebben een boek met voorbeelden van oefeningen die ze ooit gedaan hebben. Ook dat helpt.

Schilderen is een lastig vak en het is nog lastiger om volledig grip erop te krijgen. Het duurde jaren voor ik achter een ezel kon gaan zitten, met de zekerheid dat er ook op het doek kwam wat ik wilde. Maar deze oefeningen helpen daar wel bij.

Vlakken schilders

Hier dus drie kunstenaars die vlakken schilderden: Newman, Rothko en Yves Klein.

In hun werk kun je zien, dat de tijd een rol heeft gespeeld. Ten eerste de tijd waarin ze hun werk maakten en de daarnaast de ouderdom van hun werk. Dat kan in hun voordeel werken, hoe ouder hoe beter denkt men meestal. Maar dat geldt niet voor het soort effect wat deze mensen probeerden te bereiken. Hoe ouder de schilderijen, des te minder komen de voorstellingen tot hun recht. Geloof het of niet, maar als ze een zwarte rand erom heen geschilderd hadden, was dat niet het geval geweest. Zwart mag dan een impopulaire kleur zijn, het conserveert de kleuren en de voorstelling. Rothko maakte aan het eind van zijn leven, donkere schilderijen. Die zullen dan wel het langst "leven". En het langst hun voorstellingsvermogen behouden. In dit geval tellen de eeuwen. Schilderijen van vierhonderd jaar zijn nog fris als ze in een zwarte lijst geschilderd werden. De kleuren van de 19e eeuw beginnen helaas langzamerhand te vervagen. Een half jaar geleden was ik in het Kröller_Muller museum en ik schrok van de slechte kleur-kwaliteit van de schilderijen. Deze heb ik in mijn jeugd allemaal gezien en toen zagen ze er heel wat beter uit.



Rothko: http://www.jewishpress.com/pageroute.do/20284 met een zeer boeiend artikel over zijn opvattingen.



Barnett Newman; Canto VII
http://www.youtube.com/watch?v=Gkl1erbB9-Q&feature=player_embedded
mooie film over het onstaan van een kunstwerk. Helemaal in de paassfeer van dit weekend.

Yves Klein: Blue sponges
http://antikvitetsbloggen.blogspot.com/2009/01/10-miljoner-over-kop-en-yves-klein.html

Het universum van Rothko

Nog een schilder die vlakken maakte, was Rothko. Hij schilderde het universum in de kleuren. Dat wil zeggen, hij gaf ze diepte.
Hoe dat kan weet ik niet. Maar het is net als 's nachts in de donkere hemel kijken. Je ziet inderdaad dat het een enorme ruimte is. Je ziet zelfs dat je de grenzen niet kan zien. Het menselijk oog neemt de zaken goed waar. Daar zijn geen telescopen bij nodig geweest. Maar waarom datzelfde verschijnsel zich nu voordoet bij de schilderijen van Rothko is eigenlijk niet duidelijk. Toch hebben ze hetzelfde effect als de hemel.

Angstige kleuren

Er was eens een mooi schilderij, dat bestond uit de kleuren rood, geel en blauw. Het hing boven aan de trap midden in het Stedelijke museum en heette je welkom door de rode kleur. De twee ander kleuren stonden er tegen aan als ondersteuning. Het was een genoegen om deze witte trap op te klimmen en het schilderij naderbij te zien komen. Ik was helemaal weg ervan en klom vaak naar het schilderij. Eenmaal boven gaf het een gevoel van: ik ben er, hier moet ik zijn. Newman heette de schilder.

Helaas vonden veel mensen het geen kunst. Nu ja misschien was het dan ornament. Misschien had het gewoon in de muur geverfd moeten worden, zodat het een deel van het gebouw werd. Maar het schilderij bestaat niet meer. Waarom weet ik niet. De schilder heeft het niet meer willen repareren of opnieuw maken. Ik weet dat er nog een soorgelijk schilderij van hem in Dusseldorf hangt, maar dat is niet zo vrolijk. Nu geef ik toe, dat een rood vlak veel mensen ergert. Maar toch....

klik op de kleurvlakken

strec

strek

streck

Koop werk van andere kunstenaars.

Op het eerste,  naar mijn mening,  echte vogelfestival wilde ik een schilderij van een vrouw kopen, die haar boerderij in een storm had geschilderd. Je voelde jezelf in bed liggen in deze boerderij en de storm langs horen gieren als je er naar keek. Het was voortreffelijk afgebeeld. De geweldig hoge lucht en de stroming hiervan. Zeer onconventioneel en doorleefd. Ik vroeg haar waarom ze dat verkocht. Dat wist ze niet en ook niet of ze dat wel wilde, maar ik moest nog eens langskomen na het festival. Dat heb ik gedaan. Ze wilde het niet kwijt. Dus kocht ik wat anders.

Blijkbaar wilde ze het inderdaad niet verkopen. Ik vond het wel leuk om eens te kijken in haar boerderij en beloofde voor de grap regelmatig naar "de storm" te komen kijken. Dat kon ze wel waarderen.

Publiek is bedreigend?

Het tegenovergestelde van het vorige namelijk, dat publiek inspirerend is. Ja, daar zit iets in. Publiek kan namelijk beide zijn. Nu is het mogelijk om heel rustig te leven in Nederland als je je behoorlijk aan de wet houdt.

Maar geslaagde kunstenaars doen er goed aan zich te beschermen. Ik heb nooit werk in huis, want dat geeft veiligheid en verkoop het zelf niet. Dat laat ik door een gallerie doen die niet in Nederland gevestigd is. Waarom, wel Nederland blijkt behalve het landje van de grootste kunstenaars ook het landje van de grootste kunstroof te zijn. Overigens wordt hier ontzettend veel over gezwamd, iedereen die schildert heeft wel een kunstroof gehad. Geloof je het echt? Ik geloof er geen woord van. Tot nu toe kan ik veilig over straat lopen, wordt nauwelijks of heel vriendelijk aangesproken en kan rustig boodschappen doen. Wel  heb ik er rekening mee moeten houden, dat familie en vrienden hun privacy krijgen. Behalve degenen die hun uiterste best doen om dat vooral niet te krijgen. Die krijgen dan op een dag een paar aardige agentes op bezoek, die willen weten wat het probleem is. Er is zo iets als Amsterdamse folklore, een vrouw die het niet meer ziet zitten, trapt een rel. Dan is het zaak zo iemand te kalmeren en dat kan vervelend zijn. Toch houden Amsterdammers van hun moeders want ze worden meestal wel geholpen en het probleem verdwijnt. Anders komt ze in het stadium waarin ze dus die aardige agentes op bezoek krijgt en dan krijgt ze een waarschuwing dat ze tegen zichzelf beschermd moet worden. Bewijzen, bewijzen, bewijzen zijn nodig en anders blijft het etiket: veroorzaakt eigen problemen.

Maar ik geef toe, er bestaat zoiets als publieksfobie. Alles wat groot is en boven de menselijke maat,  is angtaanjagend. Toch hangen mensen ondersteboven aan steile rotsen en gaan de ruimte in, waar ze niet horen en de diepte van de oceaan in, waar ze weinig overlevingskansen hebben. Dus werkt het verstand mee, en dat  moet wel. Publieksfobie is af te leren, al vind ik het wel erg sneu eerlijk gezegd, als iemand daar last van heeft en dan toch publiekelijk moet optreden. Daarom neem ik meestal de moeite om mensen duidelijk te vertellen hoe er mee om te gaan.  Opeens kun je niet meer overal wonen en  naar toe gaan. Of mondjes maat. Een eigen huis met tuin krijgt een grote heg of een paar flinke bomen, die het zicht belemmeren.

Nadat alles uitgelegd is, geef ik de gelegenheid om te komen klagen als men last heeft door mijn werk. Is dat nog niet voldoende dan neem ik aan, dat men met een flinke portie aandacht en belangrijkheid beloond wil worden. Er is er maar een bij wie ik dat inderdaad gedaan heb en dat was mijn moeder. Dat was ze wel waard en de rest vind ik volwassen genoeg  om hier mee om te kunnen gaan.

Leer je opponenten kennen.

Misschien krijg je in de loop van de tijd een tegenstander, die jou absoluut niet ziet zitten. Dan is het verstandig om zo iemand eens te leren kennen. Is er een goede reden voor dit gedrag?  Zit je elkaar echt in de weg, of is het gewoon dom geklets? De man of vrouw maakt uitstekende reclame voor je en is als zodanig onbetaalbaar. Wees niet onder de indruk of maak een onverwachte geste. Soms wil iemand iets anders dan je denkt: bewonderd worden of jouw rol overnemen. Wees dan brutaal en stel voor dat eens te doen. Wie weet wat voor effect het heeft.

Met personen is dit vaak wel op te lossen. Lastiger en echt veel lastiger wordt het als je merkt, dat het zogenaamde establishment je niet ziet zitten  Geloof het of niet, maar datzelfde establishment promoveert kunstenaars en groepen die in hun kraam te pas komen en zich daar dan ook braaf naar gedragen. Het kan zeer absurd zijn, om te ontdekken hoe weinig zulke mensen feitelijk aan hun bekendheid hebben gedaan, maar simpelweg de vaandeldragers van een of andere autoriteit blijken te zijn. En nog absurder als je de resultaten ziet: op een tentoonstelling van vogels hangen uitsluitend schilderijen van  balletdansers en voorvaderlijke maskers. Heel mooi hoor, maar zo'n organisatie valt wel even door de mand.Ze steken dus geld in mensen die niets te maken hebben met het onderwerp en waarom? Het moet publiek trekken? Of geld in het laatje brengen? En wat doe je dan, als je daar niet bijhoort? Dan draai je de rollen eens om. Speel voor opponent, dat geeft uitstekende resultaten, want je hebt laten zien op eigen kracht een publiek te verwerven. Dat is heel wat overtuigender.

En als je daar een hekel aan hebt? Dan doe je het dus niet en blijft klagen. Er is overigens een heel grote categorie kunstenaars die hier helemaal buiten vallen. De regionale groep heeft vaak een plaatselijk publiek die  hun werk waardeert, bescheiden maar geliefd en het is niet onverstandig om daar bij te horen. Al zul je dan veel moeite moeten doen om tot een bloeiend bedrijf te komen.  Vaak zijn ze erg goed en is het gewoon jammer dat er altijd een groep machthebbers de boel moeten overschreeuwen.

Zorg zelf voor de juiste roddels.

Hoe je het ook probeert, er wordt altijd geroddeld. En dat hoeft niet erg te zijn, als je het zelf in de hand houdt.

In het begin van mijn loopbaan werd ik lid van een kunstenaarsvereniging. Al bij de eerste bijeenkomst kreeg ik allerlei tragische verhalen te horen.  Die hoorde ik liever niet en ik wist meteen dat ik op een dag erg onvriendelijk zou gaan reageren. Er waren daar veel profeten met de verkeerde profetie. Om mezelf en anderen een geweldige driftbui te besparen, beëindigde ik dus het lidmaatschap na twee bijeenkomsten.

Prompt daarop kreeg ik een fantastische roddel over hoe ouderwets ik was en dat ik helemaal uit de tijd was met mijn werk. Geen probleem, dat was tenminste iets. Meteen kwam er een reactie van andere mensen, die het juist leuk vonden dat ik oude technieken toepaste op een hedendaagse manier. Ik was in de zevende hemel. Dit mocht nog jaren doorgaan.

Publiek geeft inspiratie.

Aandacht van publiek is van wezenlijk belang voor het werk. Publiek heeft ook inbreng in mijn werk. Het brengt mij op ideeen en dat is niet vanwege een goede verkoop. Mensen  die je werk waarderen, voegen er iets aan toe.Dat is een uitspraak van Mick Jagger en ik kan dat in alle toonaarden bevestigen.

Wat geeft je inspiratie

Als de omstandigheden  rustig genoeg zijn, om je aan het werk te wijden dan heb je iets voor elkaar gekregen.

Er zijn  mensen die  houden van veel spannende relaties en anderen helemaal niet. Tot de laatste categorie hoor ik in ieder geval. Met alle respect, maar hoe saaier hoe liever. Ok, daar is wel wat op  af te dingen, maar ook ik vond tenslotte wel wat ik graag had. Nee, gooien en smijten met deuren was er niet bij. Met mijn verstand kom ik een stuk verder en heb uit ervaringen wel de nodige conclusies getrokken. Het is niet onaangenaam om wat ouder te worden, want ook dat geeft rust. Sommige mensen vertelde ik ronduit, dat ze beter weg konden blijven. Het is zinloos om iets te proberen, ik kan het toch niet waarderen. Daar staat tegenover dat een goede vriendschap altijd welkom is. Ook relaties zijn niet absoluut, die zijn er in vele maten en soorten.

Relaties geven mij geen inspiratie en het huishouden ook niet. Ze zijn voorwaardes voor een prettig leven, dat wel. Maar kunst kan ik er niet van maken. Dus zocht ik naar zaken, waar ik dat wel van kan en dat blijkt hoofdzakelijk de natuur te zijn. Dus geen portretten of naakten of scenes uit het mensen leven of zelfportretten.  Hoofdzakelijk natuur en dat werkt. Merkwaardig genoeg krijg ik meestal de meeste belangstelling voor zelfportretten, en die maak ik bijna nooit. De natuur krijgt niet veel belangstelling, dus is er maar een kleine groep die er geld voor over heeft. Ook die beperking was lastig.

Een goed voorbeeld

Toen ik zo'n twintig jaar was, had ik een goede vriendin die zangeres was. Ze was pas gescheiden en op zoek naar een nieuwe man. Nu ging dat nogal ruig eerlijk gezegd. De heren kwamen op de thee en als ze zich niet gedroegen zoals gewenst was, schoven ze het smalle halletje door en hoorde je een flinke klap van de buitendeur. Tenminste dat was een van de manieren waarop er gereageerd werd. Nu, dat was in ieder geval duidelijk. Ik gedroeg me zeer bescheiden en was in het begin diep onder de indruk, maar naderhand vroeg ik me toch wel af, waarom ze zo hard kon zijn. En wat het voor groep was tegen wie ze dan blijkbaar zo hard moest zijn. Ze wilde in ieder geval een kunstenaar met goede manieren. Deze vrouw was toch erg belangrijk voor mij, want ik heb wel degelijk geleerd mijn grenzen heel duidelijk te laten zien.. Bovendien hielden de theesessies nooit op. Mmm, merkwaardig. Een keer kwam ze thuis met het verhaal, dat ze sjans had met een lokaal bekende popster. Maar die had geen kans. Jammer genoeg raakte de vriendschap uit door een of andere sukkel uit Engeland, die het presteerde om eens belangstelling voor mij te vertonen. De man begreep er niets van, hopeloos zo'n type. Ik hield me immers niet voor niets op de achtergrond.

Die lokale popster is mijn verdere leven lang een goede vriend gebleven. Het was duidelijk dat hij zich interesseerde voor "zijn " mensen.  Daar had ik een andere indruk van dan mijn vriendin.

Zoals ik al eerder vertelde heb nogal wat van vrienden geleerd, die zijn dan ook onmisbaar.

Waarom krijg jij zoveel aandacht?

Het klinkt mij nog in de oren, het begin van het succes: omdat ik anders geen rooie cent verdien en men blijkbaar kwaliteit kan waarderen. Soms is het echt wel sneu voor iemand die jaren geploeterd heeft en tenslotte zoiets moet zeggen. Maar wat wil je dan en wie ben je dan eigenlijk? Waarom wil je het dan?  Het was Sting die tegen zijn zoon zei: Als je er tevreden mee kunt zijn alleen voor je hond te spelen. Ja,die hond is wel tevreden, maar voor velen wordt het een bittere ervaring. Tenminste als je jezelf niet wil leren kennnen.

Ieder beroep heeft publiek en er zijn beroepen die een onverwacht publiek hebben: boekhouders bijvoorbeeld zijn mensen wiens kontakten vele klanten, bedrijven en andere boekhouders omvatten. Ze hebben veel te vertellen in een bedrijf en mogen iedereen op zijn kop zitten en vertellen hoe zich te gedragen. Ongelooflijk maar waar, boekhouders houden niet alleen hun boeken maar een enorm publiek erop na en dat moet goed onderhouden worden.


Daarnaast zijn er voor iedereen mogelijkheden om zich te profileren via vakverenigingen, netwerken en clubs. Die geven de kans om een publiek te verzamelen. Bovendien kun je je laten kennen via internet tegenwoordig. En er zijn heel wat mensen die via het schrijven van artikelen in vakbladen een ware fanclub opbouwen.

Nee, ik ben er niet van overtuigd dat een boekhouder hetzelfde publiek moet hebben als een popster. Het is gewoon anders, dat is het verschil.

De redelijkheid van kritiek

Als mensen zich steeds tegen je  verweren, dan is er iets aan de hand. Waarschijnlijk zijn hun argumenten wel juist, maar zij zijn slecht in staat om hun problemen op te lossen. Erken de redelijkheid van de bezwaren,  maar eis dat iemand zijn probleem zelf oplost. Meestal is dat voldoende om het vervelende gedrag te stoppen. Ook ik heb regelmatig te horen gekregen dat ik iemands succes in de weg zat, soms moest ik ronduit toegeven dat dat waar was, maar dat het niet opzettelijk gebeurde. Na dit erkend te hebben, scheidden zich onze wegen. Was dat  niet genoeg, dan volgden er een paar vervelende discussies. Er zijn zaken, die ik kan doen en zaken die een ander moet doen. Een vriend van mij heeft het zover gebracht, dat er een verbod op staat om zelfs maar aan mij te denken. Ik kan alleen mijn eigen leven leiden of desnoods lijden, maar niet dat van een ander. En eerlijk gezegd begrijp ik zulke mensen niet. Meer egoisme kan in zo'n geval echt geen kwaad.

Wonen waar je je thuis voelt.

Een deel van het jaar woon ik in Zweden. Daar ben ik heel gelukkig, met een zonnestraal. Of een wandeling op straat. Het duurde lang voor ik uitgevonden had, waar ik me eigenlijk gelukkig voelde en waarom. Nederlands is niet slecht, maar het verleden speelde een te grote rol. Tenslotte herinnerde ik mij, dat ik als kleuter met een paar Zweedse kinderen naar school ging. Zij woonden in de bossen en hun vaders werkten  in de bosbouw. Zo kreeg ik midden in Nederland een deels Zweedse jeugd. Ja, als ik bij ze wilde spelen, moest ik door de bossen fietsen en dat vond ik best eng. Maar ik wist overal de weg. In de avond werd ik dan comfortabel in een Landrover naar huis gebracht. Ook herinner ik mij levendig hun moeders: söta mor (zoete moeder) zoals de Zweden het zeggen. Jawel. een van hen werd mijn söta mor. Ze was lief en mooi en ze luisterde naar mij en ik mocht ook beslissen wat er moest gebeuren. Dat was een heel bijzondere ervaring voor mij, dat de vrouw deed wat ik wilde. Pas jaren later realiseerde ik mij, dat de achtergrond hiervan een bittere noodzaak was. Als kind moest je je kunnen redden en mocht je in de bossen verdwalen, dan moest je wel je eigen beslissingen  kunnen nemen. De sfeer was zeer hartelijk.          

De eerste tijd dat ik door Zweden zwierf, vond ik het de hemel op aarde. Er zijn veel Nederlandse mensen die dat vinden en er niet meer weggaan. De vrouwen waren vriendelijk en de mannen bijzonder charmant. Ik was ieder keer perplex. Niks stug, niks zwijgzaam. Ze stonden op straat te wachten om een praatje te maken. Blijkbaar was mijn Zweedse jeugd van me af te lezen.

De chaos uitbannen is heerlijk.

Het kost moeite maar je emoties onder controle houden is wel nodig als je elke dag aan het werk wil zijn. Lekker sentimenteel zijn, is er niet meer bij. Jammer maar het standaard idee van de emotionele kunstenaar kun je beter vervangen,  door de chaos uit te bannen. Een vriendin van mij die cello speelt, heeft mij het goede voorbeeld gegeven. Ik heb er versteld van gestaan, hoe zij in de morgen opstaat, als het ware een paar geestelijke oefingen doet en ze is weer in het gareel. Akelig, teleurstellend want we moeten allemaal op Van Gogh lijken? Dan beschrijf ik Van Gogh op mijn manier en begint hij op mij te lijken  De man had gigantisch veel zelfdiscipline.Veel en veel te veel. En hij trainde zichzelf daarin, zo fanatiek als hij dat kon doen.

Hoe je dat doet, de chaos uitbannen? Wel verschaf jezelf een paar aardige vrienden,die daar goed in zijn en doe het na. Ik moet erbij zeggen,dat ik heel wat voor mijn kiezen kreeg voor dat ik dat kon, maar het restultaat bevalt goed.En wat gebeurt er nu met al die emoties? Geen idee. Ze zijn er niet.Blijkbaar is het mogelijk ze onder controle te houden. En dus werkt het beter en is de dag leuker om te beginnen.

Het nadeel is misschien dat ik weinig  tijd meer besteed aan sentimenten van anderen. Prima als iemand eens  een nuchter argument heeft, maar bij manipulaties stuur ik mensen weg. Er is geen ruimte voor naiviteit meer, soms zoek ik dan iemand anders op, bij wie  men  terecht kan en dat is dat. Vaak komt het neer op: jij moet voor mij zorgen en dat gaat niet meer. Zoals ik al vertelde, is er geen ruimte meer voor naiviteit. Daar beoordeel ik mensen zelf op. Wie problemen nodig heeft, zal ze wel tegen komen. Ongetwijfeld.

Mogen mensen je kennen of heb je liever een fake?

Hoe presenteer je je vanaf het begin? Blijf je jezelf en zeg je alles wat je denkt? Of wil je flink geld verdienen en maakt het iedereen naar de zin? Er zitten nogal veel mogelijkheden tussen deze twee. Persoonlijk koos ik voor het eerste en merkte al snel dat daar arstistiek heel wat tegenover gezet moest worden. Dat gebeurde dan ook op artistiek gebied. Het was als het ware opboksen tegen een heleboel vooroordelen. Lekker jezelf zijn met een lege portemonnaie valt behoorlijk tegen.  Maar een lege maag was het toch nooit. Uiteindelijk vond ik het leuker om een ballon,briefje of lapje aan mijn deur geplakt te vinden van iemand die mijn werk waardeerde, dan een uitnodiging van een politieke partij. Gallerien meden mij als de pest, ook omdat ik hun geld vroeg inplaats van zij mij. Tenslotte besloot ik de gevolgen van al deze eigenwijs heid te accepteren en zelf  alles in de hand te houden. Dat gaat goed.

Nee ik heb nooit een mening hoeven recht zetten en mensen teleurgesteld. Dat niet. Maar er zijn mensen die kiezen voor iets anders en dan volgt de teleurstelling toch wel. Dan mijden mensen je ook als de pest. Het hoort er gewoon bij. Misschien is gematigdheid verstandig, maar dat moet je dan wel willen en kunnen..

De weg van de minste weerstand, de mantel der liefde en de doofpot zijn hogelijk aanbevolen.

Alle bovengenoemde zaken hebben een slechte naam. Ten onrechte, want ze zijn handig te gebruiken om onnozele zaken de juiste plek te geven. Ja, dat is puur strategie, maar ook dat werkt. Hoe minder aandacht eraan onzin wordt besteed des te beter. Aardig zijn is een probaat middel om vervelende kwesties op te lossen of mensen met een te groot ego te kalmeren. Zodra iemand te veel last heeft van een overdreven mate van menselijkheid zal ik dit rustig toepassen. En humor blijkt ook een geweldig wapen te zijn.

Het is jammer maar in een carrière als kunstenaar moet je je  kunnen verdedigen en dat blijft altijd zo. Toen ik eraan begon, hoorde ik bij de verlegen, bedeesde en stille types. En heb ik heel wat afgehuild op de schouders van mijn ouders. Geen mens die het nog gelooft.  Ik heb mezelf dan ook vele malen afgevraagd waarom ik niet zo kon blijven. Nee, het ging niet. Voor een deel is dat op te lossen met de juiste presentatie. Maar daarnaast ontwikkelde ik mijn talenten meteen als een wapen in de strijd. Vrouwelijke zachtheid, geweldig je snoert iedereen de mond. Van mijn zuster leerde ik dat begrip tonen, voor welke zot dan ook, uitstekend werkte. Het klonk allemaal zo verstandig. Oneerlijk? Persoonlijk zeg ik dan liever, dat ik het een zot vind, maar dat wordt niet geaccepteerd. Tact, tact en nog eens tact en vooral stop nooit met glimlachen. Wie heeft dat nog meer gezegd?  Moet ik echt zoveel zeuren over onnozelheden?  Wel besloot ik al vanaf het begin, zeer kritisch te zijn wat betreft de mensen met wie ik in mijn privé leven omging. Geen haaibaaien alsjeblieft. Die zijn er wel genoeg buiten. En een ding leerde ik nooit af. Ik ben veel te eerlijk. Tja.............

Geen professionals

Dat hoor ik heel vaak. Wie in de kunst of de entertainment werkt, werkt niet. Dacht je? Dat vind ik de grootste vergissing. Er wordt vreselijk hard gewerkt.  En aangezien vele mensen mij gesteund en geholpen hebben in minder gezellige tijden, geef ik ze een stevige handdruk. Dat was het waard. Vandaar deze site.

De regels van volwassenheid zijn nog onbekend

Als mensen heel jong zijn, zijn ze ook vaak socialer en liever. Dat kan in hun nadeel zijn. Meestal vinden mensen ze heel leuk en zoeken ze graag op. Maar in het werk gelden andere regels. Collegialiteit houdt nog niet in, dat je alles weg moet geven. Persoonlijk heb ik liever een paar van die  zachte doetjes om me heen, ze zijn meestal talentvoller en intelligenter. Daarom kunnen ze beter met mensen om gaan. Wie minder tallentvol is, moet harder schreeuwen.  En o, wee als je in zo'n groep terecht komt.

Het is wel jammer als jonge mensen met al hun goede wil, uitgebuit worden. Maar dan weten ze het voor de volgende keer.

Opzij, opzij iedereen staat mij in de weg.

Sommige artiesten ontwikkelen een houding van: iedereen staat mij in de weg. En zo gedragen ze zich dan ook. Soms met goede resultaten. Maar ook daar wordt een flinke prijs voor betaald. Ik kan me het verhaal herinneren van Christina Aquilera die in een nachtclub uitgejouwd werd, waarna het publiek de zaal  verliet. Dat was in haar woonplaats. Mensen hadden een vreselijke hekel aan haar. Ze won immers alles en men vond dat ze te weinig ruimte gaf aan anderen om ook eens te winnen. Ja, ondanks dat deze kritiek misschien waar was,vroeg ik me af waarom anderen dan nooit wonnen. Ze deden toch mee met de audities en wedstrijden?  Was er iets mis mee om op de tweede plaats te komen of een volgende keer zonder Christina mee te doen? Toen ze Brittney Spears leerde kennen werden ze dikke vriendinnen. Dat kon dus ook. Brittney was van haar kaliber, maar stond er ook voor open. Het is maar hoe je het bekijkt. Er word ook ontzettend veel gezeurd over zulke mensen die de top bereiken.  De wereld vergaat er niet van en er blijven altijd genoeg mogelijkheden over voor anderen.

Ik heb eens een lastige danseres een geweldige promotie bezorgd, waardoor ze bij mij uit de buurt bleef. Ze had het zo druk met optreden,dat ik haar maandenlang niet zag. Zo kon ik ongestoord met de mensen omgaan,waar ik mee wilde omgaan. Tot haar baas het in de gaten kreeg en hij argwanend werd. Hij zette mij de deur uit, maar ik stond te lachen in de steeg, waar de school op uit kwam en ging terug. Daarna nam ik les bij deze mooie vrouw en maakte haar de complimenten die ze verdiende.  Ik gaf haar baas gelijk, maar de uitvoeringen waren voortreffelijk, waarna hij erom kon lachen. De dame in kwestie begon een relatie met hem. Ook voortreffelijk, daarvoor kwam ik er beslist niet, maar ik ging uit met zijn vrienden. Dat mocht ook niet, maar ik heb zelden zo gelachen,  zo gelachen. Toch moet ik zeggen dat  ik er een leuke tijd had. Hoe ongelooflijk het ook klinkt. Het was een dynamische tijd.  Ik zou zo weer terug willen, hoe vreemd het ook klinkt. Jammer genoeg bestaat die groep niet meer. En een ding was zeker, haar baas mocht dan nog zoveel mooie dames om zich heen hebben, hij  hield echt van mij en lachte er net zo hard om.

Ik vind het vreselijk onverstandig om teveel met anderen bezig te zijn. Het lijkt net of zij belangrijker zijn dan je eigen talent. Wie gaat er nu zijn leven aan anderen wijden, als je zelf zo'n mooi talent hebt. Dat slaat nergens op.  Misschien hebben die meer talent, tja en wat dan nog. De wereld zit er vol mee. Ze moeten er zelf mee worstelen, dat hoeft iemand anders niet te doen. Bovendien, hoe bezorgder je bent, des te meer succes bezorg je ze en dan loop je te klagen dat ze niet aan jou denken. Nee, dat heb je ze dan geleerd. Hoe meer aandacht je eraan besteedt des te meer geef je toe dat je ze veel beter vindt. Wel, dan heeft iedereen ook alle reden om voor iemand anders te kiezen. Ik vind het kunstenaars egoisme nog niet zo gek. Als je maar weet hoe je buiten je atelier moet  gedragen.

Geen ellende

Of dat allemaal zo onoverkomelijk is, ligt aan jezelf. Vrienden zijn gemakkelijker te vervangen dan familie. Familie is namelijk uniek en daardoor blijft het pijnlijk. Zelf heb ik het in ieder geval gebracht tot een compromis. Ik zie ze af en toe, dan is het gezellig en verder laten we elkaar met rust. Alle andere zaken doen we onafhankelijk van elkaar. Het verleden is voor mij wel anders te interpreteren dan de meeste mensen denken.

Ik zeg dan voor een bijeenkomtst zoiets als: jullie zijn vreselijk, maar ik kan er niet buiten. Dat is de waarheid, ik wil gewoon een maal paar jaar tegen al die rotkoppen aankijken". Dan wordt er om gelachen. Meer vind ik het niet waard.  Zijn er nog meer mensen die zulke vreselijke ervaringen hebben, dan mogen ze dat wat mij betreft aan mij schrijven.  Het is altijd de moeite waard. Voorwaarde is wel, dat het ook nog goed afloopt. Dat in ieder geval. Het word niet gepubliceerd.

Kunstenaar worden is volwassen worden.

Een veel gehoorde klacht bij een nieuw gestart bedrijf is vaak: mijn vrienden nemen het niet serieus. Alleen je vrienden? Dan valt het wel mee. Bekijk jezelf eens in die vriendenkring. Is het de eerste keer dat ze je niet serieus nemen of komt dat meer voor? Ben je het lieve jongetje of meisje die altijd voor een boodschap gestuurd kan worden? Is er een dominant type, die altijd haantje de voorste was en nu van zijn plaats gedrongen wordt? Helaas, dan begin je dat nu te merken. Groeien gaat van au. Dus schreeuw heel hard en groei.

Mogelijke oplossingen:  schreeuw inderdaad eens tegen zo iemand. Laat het vooral horen hoe het met je gaat en lach om de reactie.
De tweede is iemand eens flink uitlachen, hoe komt hij of zij erbij dat het niet goed gaat!!

Blijft iemand beledigd weg, wel dan zou ik in mijn handjes wrijven. Wat een opluchting en vertel vooral dat je hebt staan schudden van het lachen. Het gaat erg goed met je. Pijnlijk, ja dat is het dus.

Ouderwets maar bruikbaar: het grote voorbeeld

                                                        

Er zijn genoeg geslaagde artiesten die als voorbeeld kunnen dienen, het is dan ook goed om je eens in hun jeugd te verdiepen.

Neem Madonna of Freddy Mercury of Picasso.
Madonna zorgde als kind voor het gezin waar ze uit kwam, een sterke vrouw die het ook redde in de wereld. Het kontakt met haar familie bleef wat moeizaam. Vaak is dat zo. Dat overkwam Freddy Mercury ook:  hij groeide op in een gezin met veel broers die hij volgens mij nooit meer terug zag. De man had een zorgeloze jeugd. Ook dat verhaal is bekend. Picasso was een verwend kind, maar merkwaardig genoeg is dat in zijn voordeel geweest. Hij kreeg alles zoals hij dat wilde, dat was hij immers gewend. Dat zijn gezin daar minder blij mee was, weten we inmiddels. Daar hadden zij ook veel redenen voor.  Je ziet hoe bepalend een jeugd kan zijn voor iemands succes, maar niet absoluut.  Er zijn genoeg voorbeelden van mensen die zich uit de ellende opwerkten, dat komt ook voor.
Voor succes wordt  een prijs betaald.  Hoe sneller het succes des te groter de prijs.  Toch zijn deze weerstanden belangrijk om te peilen hoe het met je gaat. Daarover meer in een volgend stuk.

Test je zelf: kun je denken als een VJ?

 Wie kunstenaar wil worden, doet er goed aan zich voor te bereiden op het succes. Op deze blog zal ik een aantal ervaringen vertellen, die de meeste kunstenaars meemaken. Waar om te lachen of te huilen is.

Mijn eerste tip is: blijf vooral jezelf, ook als anderen denken dat dat niet zo is. Ook al ben je nog zo origineel, iedereen is een kind van zijn of haar tijd en dat zul je merken. Krijg je succes, dan is dat een opsteker, maar al heel snel komen de verwijten dat je iemand imiteert, al hoeft dat helemaal niet zo te zijn. Bereid je maar meteen voor op een grote teleurstelling: kunstenaars zijn minder origineel dan het lijkt. Er word enorm geïmiteerd en nagedaan. En over gestreden. Toch zijn daar wel manieren voor om mee om te gaan. Krijg je je eerste  succes, dan krijg je ook je eerste ruzies. Vrienden en familie  en helaas ook vaak partners zijn dan meestal de ergsten. Jammer, maar zo is het. Ook daar zijn wel oplossingen voor te vinden. Mensen houden in het algemeen niet van veranderingen ten goede of ten kwade en als je daar begrip voor toont, dan wordt het meestal wel minder. Ook zij moeten wennen aan succes; is dat eenmaal zover dan willen ze niet anders meer. Val vooral niet terug naar de periode dat je begon, want dan raken ze weer in de war. 

Ik heb eenmaal een VJ op TMF  heel opgewekt horen lachen, dat hij al die dingen geweldig vond. Kijk dat is de juiste mentaliteit. Als je van deze ellende houdt en het kunt zien als behorend bij succes dan ben je de juiste persoon voor het vak en dan kun je er alleen nog maar plezier eraan beleven.