Zodra ik kunstenaar werd, liet ik mijn familie weten dat ze bij mij moesten komen als ze last kregen van de bekendheid die ik verworven had. Wat valt nu wel of niet onder deze “last”?
Hinderlijke telefoontjes, ruzie en geroddel. Rellen trappen. Duidelijke vooroordelen. Voortdurend aandacht besteden aan iemands familielid, kan ook nog. En wat niet?
Je eigen opvattingen: Het zou mensen storen dat je zo bekend bent, mensen zouden jaloers zijn. Tja, jammer maar dit is pure nonsens. Alles moet bewezen worden en zelfs als er eens iemand jaloers zou zijn, betekent dat nog niet dat je er last van hebt. Dat toon je dan maar aan. Jaloers zijn is dus altijd toegestaan zolang niemand er aantoonbare last van heeft.
Wat ik ook mee maak is het eeuwige: jij krijgt alle aandacht. Ook dat is niet waar. Dit valt onder gebrek aan professionaliteit. De aandacht moet gedeeld worden en wee degene die dit niet kan, die veroorzaakt de problemen zelf. Wie succes wil hebben, doet er goed aan zich op het eigen werk te richten en zich niet te ergeren aan anderen. Anders zou je wel eens tot de conclusie kunnen komen, dat er wel verdomd veel anderen zijn. Die bovendien wel erg veel aandacht krijgen.
Het zou de eigen positie versterken, als je kunt aantonen dat anderen jaloers zijn. Mm, ik weet in ieder geval, dat ik altijd oplet tot in hoeverre iemand de aandacht kan delen en anderen hun succes gunt. Is dat niet zo, dan zoek ik liever prettiger gezelschap.
Maar die klacht kan toch terecht zijn? Ja, als je in de buurt van een Britney Spears of een Mick Jagger gaat werken, weet je zeker dat je geen aandacht krijgt. Maar zelfs dan ben je er zelf verantwoordelijk voor. Dat ben je namelijk altijd. Je afhankelijk opstellen is niet aan te bevelen. Ik heb al treurige voorbeelden meegemaakt van mensen die hun excuses en publik moesten aanbieden als gevolg hiervan. In feite zit hier namelijk de vraag in of iemand voor jou wil zorgen. Nee, dat willen of kunnen de meesten niet.
Er zijn ook bedrijven , dat alle aandacht besteden aan deze zogenaamd "lastdragers". Menselijk waren ze wel, maar erg kinderachtig. Het moet je niet verbazen dat het imago van een bedrijf hier behoorlijk onder kon lijden. Jezelf serieus nemen is niet altijd mogelijk door andermans ego te strelen. Het resultaat was soms negatief: banen die opgeofferd werden ten behoeve van anderen enzovoort. Jammer maar problemen van dat niveau worden geacht in de tienertijd opgelost te zijn, vind ik persoonlijk. Overigens vermeed ik altijd dit soort bedrijven, het was niet mijn cultuur. En cultuur verschillen zijn niet kinderachtig, die kun je respecteren. Ook bedrijfsculturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten